psychologia + (pop)kultura
Ostatnio było o tym, do czego w serialu BBC można się przyczepić, patrząc z punktu widzenia psychologii. Dzisiaj będzie o tym, co jest pokazane bardzo fajnie (chociaż z nazwami dalej ma drobny problem), czyli o technikach pamięciowych.
Podcast: Play in new window | Download
Jakiś czas temu zastanawiałam się nad tym, dlaczego lubimy ludzi, który dzielą z nami jakieś zainteresowania. Teraz przyszedł czas na zastanowienie się nad tym, dlaczego lubimy jakąś postać fikcyjną.
Dzisiaj będzie notka, do której napisania przymierzałam się bardzo, bardzo długo. Wracamy mianowicie do analizowania postaci pod kątem psychopatologii, a w dodatku robimy to na przykładzie, który jest bardzo… spektakularny. Czyli (dla niektórych – wreszcie) o Sherlocku BBC i o tym, co jest tam nie tak.
Książki zaliczane do kanonu kulturalnego oraz szeroko rozumianej klasyki mają to szczęście (bądź pecha), że są niezwykle często ekranizowane. Twórczość Dumasa nie jest tutaj wyjątkiem – wręcz przeciwnie, ekranowych wersji Muszkieterów było naprawdę dużo. Jakie były, to temat na inną dyskusję – ale były.
Dlatego też dość długo mi zeszło „zebranie się” do pooglądania produkcji BBC (dalej mnie bawi, że Brytyjczycy ekranizują francuską klasykę), mimo, że była mi kilkakrotnie polecana. Jednak kiedy już zaczęłam, muszę przyznać, że wciągnęłam się jak rzadko. Nie ukrywam więc, że będę w tej notce serial chwalić. ;)
Jak powszechnie wiadomo, czasami lepiej nie wiedzieć za dużo. A już na pewno może to przeszkadzać w spokojnym oglądaniu filmów i seriali. Dlatego też postanowiłam wykorzystać ostatnią chwilę, kiedy to żyję w błogiej nieświadomości błędów popełnianych w serialu, który lubię i oglądam. Serialu o seryjnych mordercach i sposobach ich łapania. Dziś o Criminal Minds.
Dzisiejszy post pisze się z dwóch powodów. Po pierwsze, ponieważ już zaraz, za chwileczkę premiera 8. serii tego serialu (a ja się już nie mogę tego doczekać!). Po drugie, kiedyś moja Mama poprosiła mnie o napisanie czegoś, co jej wyjaśni dlaczego ja tak strasznie lubię „te wszystkie rzeczy z różnymi paskudztwami” (czytaj: fantastykę i science-fiction). Tutaj przynajmniej spróbuję to wyjaśnić. ;)
Dzisiaj wpis inspirowany przez zadającą najlepsze pytania redaktorkę. ;) A konkretnie podczas pisania artykułu o River Song została mi uświadomiona rzecz bardzo ważna, to znaczy fakt, że tak naprawdę termin „psychopata” wszedł do języka potocznego w określonym znaczeniu, które właściwie nie ma nic wspólnego z prawdą. Tzn. ma, ale nie do końca.
Jakiś czas temu pisałam o tym, jakie błędy w zakresie psychologii są popełniane przez twórców (pop)kultury. Na końcu zaznaczyłam, że są oczywiście przykłady świetnego wykorzystania tej wiedzy – i dzisiaj będzie trochę o takim przykładzie, czyli o serialu Pułapki umysłu (w oryginale – Perception; dziękujemy tłumaczom…). A jest po temu okazja, bo niedawno (cóż, przynajmniej z mojego punktu widzenia – sesja nie odpuszczała) zaczął się trzeci sezon.
