psychologia + (pop)kultura
Podobno każdy ma swojego świra. Albo skrzywienie zawodowe. Ja mam oba (chociaż właściwie jeszcze nie pracuję). A przy okazji lubię się czepiać. ;)
Zapraszam na przegląd najczęstszych rodzajów błędów związanych z psychologią, które pojawiają się w (pop)kulturze! Z przykładami głównie serialowymi i filmowymi. :)
Dzisiaj wpis, za który planowałam się zabrać już od soboty wieczór, kiedy to miałam okazję uczestniczyć w pewnym wyjątkowym wydarzeniu. Mianowicie – w ramach obchodów 650-lecia Uniwersytetu Jagiellońskiego – na Rynku Głównym zostało zaprezentowane widowisko muzyczne pt. „UNIVERSA – Opera Otwarta” autorstwa kompozytora (znanego głównie z muzyki filmowej) Jana A.P. Kaczmarka.
Dziś podwójne otwarcie! ;) Otwieram tą notką kolejną kategorię wpisów, albo nawet dwie. ;) Bardziej ogólnie – będę się starała wykorzystywać coraz więcej mojej wiedzy ze studiów w poszczególnych notkach i niejako „tłumaczyć” – na różnych poziomach – kulturę psychologią. Po drugie – otwieram cykl, który nazwałam „Sportowa głowa” i który będzie odnosił się do jednego z moich zainteresowań wewnątrz (ogromnego, naprawdę!) obszaru, jakim jest psychologia, czyli – psychologii sportu.
Ale nie bójcie się – dalej pozostaję przy dostępnych dla wszystkich treściach kultury, nie zaczynam polecać podręczników z tej dziedziny! ;) Dzisiaj o filmie – jednym z nowych, a dodatkowo – bardzo wartościowych dla tej dziedziny – „Wyścig”, czyli „Rush”.
Ostatnio było o młodzieżowej serii książek rodem z Australii, dziś natomiast – w drugiej części wpisu – chciałabym napisać trochę więcej o podobnej (przynajmniej jeśli chodzi o grupę odbiorców) serii, tym razem polskiej.
Chodzi mi mianowicie o serię autorstwa Rafała Kosika pt. „Felix, Net i Nika…”
Są serie kultowych książek dla młodzieży, na których „wychowują” się całe pokolenia. Takich jak „Pan Samochodzik”, seria Szklarskiego o Tomku Wilmowskim, seria o Ani Shirley, o Harrym Potterze…
Obecnie chodzą słuchy, że czytelnictwo zamiera, zwłaszcza wśród dzieci i młodzieży, dlatego chciałabym pokazać, że nie jest tak źle, bo w tym momencie takie serie są co najmniej dwie. Za inspirację – do przeczytania i napisania tych notek – podziękowania należą się mojemu bratu, który sam czytać zaczął i sprawił, że książki przeczytało pół rodziny.
Dzisiaj o serii zagranicznej – John Flanagan i jego „Zwiadowcy”.
Nie wiem, czy wszyscy wiecie, ale James Bond nie jest postacią filmową. A przynajmniej – nie był nią oryginalnie. Na początku James Bond był bohaterem książek szpiegowskich. Książek, których autorem był właśnie niejaki Ian Fleming. Ale dzisiaj nie o książkach chciałam pisać. Dzisiaj będzie o filmie (a właściwie kolejnym mini-serialu), opowiadającym właśnie o autorze i twórcy postaci Bonda – „Fleming: The Man Who Would Be Bond”
Właściwie nie lubię sytuacji, kiedy książka jest wypromowana przez film. Drażnią mnie sytuacje, kiedy ktoś dowodzi, że ekranizacja jest lepsza, bo książka nie jest z nią zgodna (sic!). W tym wypadku jednak istnieje możliwość, że gdyby nie film (którego zresztą nie oglądałam, przynajmniej na razie), nigdy bym o książce nie usłyszała. I z pewnością byłaby to bardzo duża strata.
O czym mowa? O „Złodziejce książek”.
