Ludzie i potwory (Drażliwe tematy – książka i Crimson Peak – film)

Dzisiaj będzie wpis, jakiego jeszcze nie pisałam. Będzie mianowicie o dwóch rzeczach na raz (jak łatwo zauważyć w tytule, ale tak, naprawdę mam zamiar tak zrobić). Jakoś tak się złożyło, że zapoznawałam się z nimi w miarę równocześnie i trochę mi się w głowie ułożyły razem. Dlatego będę o nich pisać razem. Bo mogę. W roli głównej – nawiedzony dom i rola atmosfery w budowaniu świata.

Zacznijmy od wstępu, czyli od tego o czym ja w ogóle będę mówić. Otóż:

  1. książka Drażliwe tematy. Krótkie formy i punkty zapalne jest najnowszym zbiorem opowiadań Neila Gaimana. Ponieważ ja jego historie dość mocno uwielbiam, bardzo mnie bolało, że książka wyszła, gdy musiałam się uczyć do obrony. Teraz wreszcie to sobie odbiłam. Opowiadania są w klimatach fantastycznych, czasem z domieszką horroru – jak na Gaimana przystało…
  2. … pasują więc do kolejnej pozycji, jaką chciałabym się dziś zająć. Film Guillermo del Toro Crimson Peak. Wzgórze krwi (co Ci wszyscy twórcy ostatnio mają z podtytułami…) jest opisywany albo jako horror, albo jako romans gotycki. W jednym i drugim przypadku można się więc było spodziewać duchów i potworów. I w sumie słusznie.

Zaczynając od opowiadań – są różne. Ale większość zbiorów opowiadań ma właśnie to do siebie, że jedne historie podobają nam się bardziej, inne mniej. Niektóre są bardziej przerażające, inne spokojniejsze. Niektóre urzekają nas formą, inne światem, w jakim są osadzone, a jeszcze o innych za chwilę zapomnimy. Tak jest i przy tym tomie, choć kilka perełek definitywnie trafi na moją prywatną listę najulubieńszych gaimanowskich opowiadań (a – wbrew pozorom – jest to dość krótka lista).

Nowe wydania opowiadań Gaimana mają naprawdę fajne okładki, prawda?

Jednym z nich jest opowiadanie, które jest doskonałe ze względu na swoją formę. Jest ono mianowicie zapisem połowy policyjnego formularza zeznań. A dokładnie – są to tylko odpowiedzi na pytania świadka pewnego zdarzenia. Ale im dłużej czytamy, tym historia robi się ciekawsza.

Zdałam sobie też tym razem sprawę z jeszcze jednej rzeczy. Jako że sporą część książki czytałam w pociągu, warunki nie były może zbyt sprzyjające zgłębianiu się w świat. A jednak udało się to niesamowicie. Klimat większości opowiadań jest dokładnie taki jak powinien – wciągający, wręcz oblepiający, otaczający nas konkretnym światem, wzbudzający emocje dokładnie wtedy, kiedy trzeba, powodujący od czasu do czasu dreszcz na kręgosłupie…

A teraz docieramy powoli do momentu, w którym będę dalej wyjaśniać dlaczego zestawiam opowiadania z filmem. Otóż mam z tym filmem problem – nie mogę go jednoznacznie ocenić. Bo z jednej strony był absolutnie piękny. Wizualnie dopracowany do najmniejszych szczegółów (i to z minimalnym użyciem CGI), z naprawdę dobrą muzyką; niby miał wszystko, co jest potrzebne w takiej historii – tajemnice, duchy, morderstwo, szaleńca na podorędziu, dziwny dom z jeszcze dziwniejszymi mieszkańcami… ale klimatu to tam nie było za grosz. Wręcz przeciwnie – wiele scen było (sądzę, że niezamierzenie) niezmiernie zabawnych (film zawiera m.in. najzabawniejszą scenę erotyczną, jaką w życiu widziałam). Chociaż z drugiej strony jak są takie perełki, to czy można tak bardzo narzekać?

Tutaj wracamy do Gaimana. W jego zbiorze znajduje się bowiem także opowiadanie pod tytułem Klik-Klak, Grzechotka, które ma (uwaga!) 6 stron. I te sześć stron buduje klimat niesamowitości, grozy i historii z duchami dużo lepiej niż dwie godziny filmu.

Wydawałoby się, że szach-mat, prawda? Otóż nie do końca. Ponieważ kiedy w opowiadaniu pojawił się opis wielkiego, ciemnego, starego dworzyszcza, w którym wszystko skrzypi i trzeszczy, rury żyją własnym życiem, poza tym ogólnie jest ciemno, zimno i ponuro, a żeby z ciepłej kuchni przejść do sypialni trzeba pokonać cały dom i dostać się na strych… bez najmniejszego zawahania mój mózg połączył to z obrazem z filmu.

Tak wygląda hall. Od razu widać, że jakieś duchy muszą tu mieszkać. Jakbym była duchem, to sama bym mieszkała w takim domu.

Tak naprawdę teraz mam problem jak podsumować ten wpis. Opowiadania definitywnie mogę Wam polecić – nawet jeśli nie spodobają Wam się te, które urzekły mnie, jestem pewna, że znajdziecie coś dla siebie (zwłaszcza jeśli lubicie styl Gaimana). A co do filmu… szkoda mi go, mógł być lepszy. Niewątpliwie jest absolutnie, absolutnie przepiękny. Ale ja jestem człowiekiem, który jednak najbardziej sobie ceni spójny świat i budowanie odpowiedniego klimatu, więc…

Zostawię Was może jeszcze z kołysanką na dobranoc.

Leave your comment

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.